De motivatie van Katrien

Katrien groeide thuis op met een oudere broer en zus. Haar broer had het moeilijk. Hij maakte zijn gymnasium niet af, liep weg uit het leger en trok de straat op. Speed, heroïne. Alcohol. Downers. In de jaren tachtig volgde een opname in het UMC na een overdosis. Hij pakte haar hand en zei: 'hoor je dat ook, zusje, ze praten over mij.' Katrien hoorde helemaal niets, alleen het gepiep van een machine waar hij aan vastzat. Het was een definiërend moment. Hoe eng het ook was, ze wilde het begrijpen. Zijn levensloop was bepalend voor haar studiekeuze en loopbaan.

Hij vond het prachtig. Altijd nieuwsgierig naar wat ze aan het doen was. Soms vertelde hij over zijn mede-daklozen op straat, sommige waren best gezellig. Maar inzicht in zijn uiteindelijke ziekte - schizofrenie- is nooit gekomen. Tijdens de eerste week van de lock-down tijdens de Corona crisis in 2020 nam hij weer een overdosis, deze met dodelijke afloop. Hoe bevreemdend rouwen in Coronatijd was, is hier te lezen in een interview met Trouw journaliste Rianne Oosterom.